'Triiiiing'

Ken je dat gevoel? Je telefoon rinkelt voor de zoveelste keer die dag en het laatste waar jij zin in hebt is de telefoon op nemen. Toen ik een jaar of tien was hing ik altijd al aan de telefoon terwijl de eerste triiiiing nog bezig was. Er werd gebeld! De eerste gedachte die bij mij opkwam was: 'Wie zou dat zijn? Zouden ze voor mij bellen?' Alleen dat gevoel is in de loop der jaren drastisch veranderd.

Als mijn telefoon nu trilt, rinkelen doet ie niet want trilmodus is mijn beste vriend, is de eerste gedachte die door mijn hoofd spookt: 'Opnemen of laten trillen?' Uiteindelijk kies ik meestal voor optie 1. Waarom? Omdat ik veel te nieuwschierig ben om niet op te nemen. Maar hier heb ik dan af en toe ook wel eens spijt van moet ik zeggen. Je hebt eigenlijk een aantal soorten bellers:

Ik-bel-omdat-het-noodzakelijk-is-bellers.
 Eerlijk gezegd is dit de categorie waar ik de minste moeite mee heb. Ze bellen snel en met een goede reden.

Ik-bel-omdat-ik-je-iets-moet-vertellen-bellers.
Deze categorie moet geluk hebben met mijn humeur denk ik. Heb ik een goed humeur, vind ik het geen probleem. Heb ik andere dingen te doen en heb ik dus eigenlijk geen tijd, dan hebben ze minder geluk.

Ik-bel-omdat-ik-me-verveel-en-toch-1000-bel-minuten-heb-bellers.

Ik denk dat jullie wel kunnen raden hoe ik over deze categorie denk? Helaas bellen deze mensen in negen van de tien gevallen ook nog op momenten dat het je absoluut niet uitkomt. Daarnaast zijn ze ook niet van plan op te hangen voordat ze minstens 30 van de 1000 minuten kwijt zijn. Enorme pech dus, als jij uitgerekend uit al die telefoonnummers gekozen wordt.

Persoonlijk ben ik meer een mailer en sms'er. Voordelen? Je hoeft geen stiltes op te vullen. Die zijn er simpelweg niet! Je kan uren nadenken over wat je precies wilt zeggen. Twijfelen over of je afsluit met één x-je, of twee. Niemand die het merkt! Je kan zelf bepalen wanneer het jou het beste uitkomt om te reageren. Moet ik nog meer voordelen noemen? Nu hoor ik jullie denken: 'Maar mailen en sms'en is zo onpersoonlijk!'  Wat dacht je van bellen? Als iemand graag persoonlijk wil zijn, heb ik liever een face-to-face gesprek.

Natuurlijk zijn er mensen waar ik uren mee kan bellen. Ik denk dat dat er twee zijn. Mijn moeder en mijn beste vriendin. Maar dan wel op een moment dat het ons beide uitkomt!

I want an assistant to pick up worthless phone calls.

 



Bus rampscenario.

Sportief als ik ben, dat blijkt wel uit mijn hardloopmomenten die zo ongeveer eens per maand voorkomen wanneer het zonnetje schijnt en ik absoluut helemaal niks te doen heb, fiets ik normaal altijd naar school. Maar liet het vandaag nou echt zo'n regenachtige baaldag zijn en ja, zeg nou eerlijk, die bushalte recht voor mijn huis staat er toch niet voor niets?
Maar eerlijk gezegd, ben ik niet zo'n ongelovelijke fan van bussen. Of beter gezegd, wel van bussen maar niet altijd van de mensen die erin zitten.

Wanneer je dan toch al zo'n regenachtige baaldag hebt gaat het meestal al mis bij het moment dat je instapt. Wanneer je zo vrolijk mogelijk, 'hallo', zegt en de buschauffeur in kwestie je ongelovelijk moeilijk aankijkt. Je zou toch bijna denken dat je iets verkeerds doet.. Nu vergeet ik nog bijna het moment waarop je netjes met je portomonee in de regen staat te zwaaien wanneer je dan eindelijk, tien minuten te laat, de bus aan ziet komen. Voordat je dan daadwerkelijk instapt wordt je begroet met een gigantische plens water over je heen. Misschien de reden dat er geen 'hallo' meer af kan? Na nog wat gerommel en een geërgerde blik omdat je niet contant betaald, kan je, inmiddels compleet doorweekt, plaatsnemen.

Zo'n vijftien minuten later is de bus inmiddels aardig volgestroomd met doorweekte katjes en bezwete mensen die, ook al is de bus ruim tien minuten te laat, toch nog moesten rennen om de bus te halen. Nog twee haltes verder komt er een jongen de bus binnen die eruit ziet alsof hij bij een slager vandaan komt, zo ruikt ie trouwens ook. Wanneer hij verder de bus inloopt en om zich heen kijkt naast wie hij plaats zal nemen, begin ik nog snel een schietgebedje en probeer geen oogcontact te maken. Mislukt, natuurlijk. Op dat soort momenten word ik namelijk te nieuwschierig en ga ik toch kijken..

Met een verlegen lachje vraagt hij vriendelijk of de stoel naast me bezet is. 'Natuurlijk niet', antwoord ik vriendelijk en neem mijn doorweekte tas op schoot. 'Goh, regende het bij jou ook?', begint hij een gesprek aan te knopen. Het allerlaatste waar ik op dat moment zin in heb, is een weer-praatje met iemand die.. Nou ja, je snapt me wel. Vriendelijk maar kortaf antwoord ik, 'Ja'. Vervolgens stop ik zo snel als ik kan mijn oordopje van mijn mp4, die inmiddels uitgevallen was, weer terug.

Morgen ga ik weer lekker op mijn oude, vertrouwde fiets. Met of zonder regenpak!

Shoppen met een lijstje.

Ik moet heel eerlijk bekennen, dat ik toch een tikkeltje shop-verslaafd ben. Niet dat het ernstig is, maar het is wel reden nummer 1 dat ik op het moment in een kleine geldcrisis zit. Die ik wel eens vaker dan af en toe heb trouwens. Maar geen verdriet. Als mijn portemonee leeg is, weet ik in ieder geval zeker dat mijn kledingkast gevuld is.

'Shoppen met een lijstje', is me ooit getipt door een vriendin. M'n eerste gedachte was: 'Huh.. een lijstje? Ik ga toch geen boodschappen doen'?  Maar nee, geen boodschappen. Je maakt dus een lijstje met daarop kleding, cosmetica, etc. die je écht nodig hebt. Dus geen lijstjes van kilometers lang. Nee, gewoon een bescheiden lijstje met dat wat je écht nodig hebt. Hoe makkelijk kan het zijn?

Niet dus. Je schrijft dus een lijstje, waar alleen en alleen maar, de 'musts' op mogen staan. Na een half uur uitbundig geschreven te hebben, heb ik zo'n 25 'musts' staan op mijn lijstje. Oké, dat was dus niet helemaal de bedoeling van het lijstje. Kras erdoor. Ik eindig uiteindelijk na mijn 6e poging met een bescheiden aantal van 3 'musts' erop, waarvan ik echt denk dat ze noodzakelijk zijn. Het enige wat ik dan nog moet doen is me houden aan mijn lijstje. Kan het nog makkelijker? Helaas, werkt het bij mij niet zo makkelijk..

Op mijn lijstje staan 3 items. De hele dag mag ik géén enkele blik wenden op schoenen of tassen. Eraan denken is al moordend. Met een beetje fantasie kan je de rest van mijn dag al invullen. Het eerste uur gaat prima, het is gezellig en heb nog geen blik gewend op items waar ik niet naar mag kijken. Na twee uur gaat het bijna mis, ik dacht toch echt 'de perfecte schoenen' te hebben gezien. Snel wend ik me tot een leuk rokje, precies zo één die op mijn lijstje staat. Verrast dat ik ben, spring ik snel een pashokje in. Na een paar seconden baal ik als een stekker dat ik dat rokje zo nodig moest passen. Vliegensvlug, alsof ie nooit weg is geweest, komt de gedachte over 'de perfecte schoenen' terug.

Nadat ik thuis voldaan op de bank neerplof, vraagt m'n moeder wat ik heb gekocht. Ik laat haar vol trots mijn 'nieuwe beste aankoop' zien. Het lijstje die ik had laat ik maar achterwege, van mijn kleine geldcrisis weet ze toch nog niks. Ze vindt ze prachtig, dus wat maakt het uit. Volgende keer meer 'geluk'.

Komen jullie ook altijd thuis met de dingen die je juist niet meer nodig hebt?

Loesje: 'Aan het eind van m'n geld, houd ik altijd een stukje maand over.'